4) Współczucie – nasza duchowość to duchowość miłującego Serca Chrystusa a więc bazuje na miłości bliźniego i miłości Boga. Jest to duchowość przebitego Serca Jezusa. To wymiar naszej duchowości, który w wierze pozwala nam zaakceptować cierpiące serce i przekształcić je w empatię wobec innych. W świecie naznaczonym indywidualizmem, wyobcowaniem i samotnością, możemy rozpoznać naglącą potrzebę Boga i drugiego człowieka, potrzebę, która daje nam dostęp do samotności innych. Możemy pozwolić się zranić przez niezadowolenie, niezrozumienie, niewdzięczność innych, ufając, że te wydarzenia są doświadczeniem łaski. Ta łaska poznania jak jesteśmy wrażliwi, jak wrażliwi są inni, jak bardzo zależymy od siebie wzajemnie, jak siebie potrzebujemy, jest nam dawana podczas modlitwy, w życiu wspólnotowym, w pracy.
Nasz sposób bycia, nasze wspólnoty, nasza służba apostolska, mają swe źródło w zjednoczeniu i upodobnieniu do Serca Jezusa. Ta łaska naszego powołania jest drogą nawrócenia i płodności apostolskiej. Przebite Serce Jezusa otwiera nas na głębię Boga i udrękę ludzkości (§ 8).

5) Słabość, niemoc - Serce Chrystusa jest źródłem Ducha Świętego. W świecie rozdartym przez wojny i podziały, przez niesprawiedliwe struktury możemy pozwolić sobie poczuć bezsilność będąc pewni mocy Ducha Świętego. Z tą cechą niemocy bardzo ściśle jest związana nasza solidarność z ubogimi, psychicznie i fizycznie upośledzonymi, ekonomicznie skrzywdzonymi, uciskanymi politycznie, wykorzystywanymi fizycznie i psychicznie. W naszym pragnieniu, aby być blisko nich odkrywamy nasze własne ubóstwo i radość z Bożej, uzdrawiającej mocy. Pewne doświadczenia słabości pomagają nam żyć naszą duchowością. Wszyscy otrzymujemy w życiu tzw. doświadczenia „ przebitego serca”, kiedy jesteśmy pokonane przez jakieś wieści czy wydarzenia a za chwilę pocieszamy tych, co są w potrzebie i tak odkrywamy moc Ducha Świętego w naszych słabościach i doświadczamy jak ze śmierci rodzi się życie. „Doświadczenia przebitego serca” odnoszą się także do choroby, starzenia się i umierania.
W pewnych momentach naszego życia wezwanie Boże jest słyszane w sposób szczególny: a jest to wtedy, gdy słabną nasze siły fizyczne, w chorobie, w zmniejszaniu naszych odpowiedzialności (§115). Wtedy z Serca Jezusa czerpiemy łaskę głębokiego z Nim zjednoczenia i możemy sobie pozwolić na to, aby te doświadczenia nas kształtowały we wspólnocie.

6) Zawierzenie – nasza duchowość to duchowość Serca Chrystusa, który całkowicie wydał się Ojcu ze względu na nas. W świecie współzawodnictwa i konfliktu interesów możemy sobie wzajemnie pomóc ustępować i pozwolić Bogu być Bogiem. Możemy ufać, że o naszym życiu nie świadczy to, ile mamy szkół w prowincjach ani ilu biednym ludziom pomagamy, ale nasze życie polega na pełnieniu woli Bożej, na naśladowaniu Chrystusa tak, jak apostołowie, w Jego paschalnym misterium: życia, cierpienia, śmierci i zmartwychwstania. Jako kobiety szczególnie jesteśmy wezwane do życia w głębokich relacjach. Jesteśmy wezwane, aby zawierzyć naszą zdolność życia w relacjach tak, aby one były przemienione w dawanie życia za innych.
Chrystus zaprasza nas do wniknięcia w usposobienia swego Serca. Przyszedł zamieszkać w świecie szukającym sensu i wartości życia. Słowo Wcielone otwiera przed nami nową drogę: siły w słabości, wolności w służbie, życia poprzez śmierć. Zostałyśmy wezwane, aby iść za Nim i jak uczyniła to Maryja, upodobnić swoje życie do Jego życia. Oddajemy Mu całą naszą zdolność do kontaktów z osobami i stosunek do rzeczy, by je przekształcał mocą swego Ducha i włączał w służbę posłannictwu. W prostocie serca, patrząc jedynie na Boga samego, bez zwrotów na siebie i na własne korzyści szukamy tylko tego, czego On pragnie. (§ 41)

<< 1 2 3 4  >>