Duchowość jest naszym osobistym i przeżytym doświadczeniem Boga w świecie; historycznie i kulturalnie uwarunkowanym i wyrażonym. Nasza duchowość to duchowość serca, duchowość Serca Chrystusa. Oznacza to że jest to duchowość wnętrza, uczuciowości wolności. Trudno jest określić źródło słowa serce. Ale znamy jego biblijne znaczenie. Dla Hebrajczyków serce jest czymś więcej niż przestrzenią, gdzie rodzi się uczuciowość. Jest to symbol istoty osoby, centrum jej myślenia, czucia i działania. Dlatego poznanie sercem nie jest abstrakcyjne ani analityczne, jest raczej konkretne i kontemplatywne.

Jako symbol CENTRUM NASZEGO WNĘTRZA serce jest mieszkaniem ducha wewnętrznego, który oczyszcza serce i pozwala się prowadzić Bogu naszego życia.

Jako symbol NASZEJ UCZUCIOWOŚCI jest to przestrzeń naszego kobiecego miłowania; naszej dynamicznej relacji ze sobą samą, z Bogiem, z innymi i ze światem.

Jako symbol istoty NASZEJ WOLNOŚCI, jest to miejsce naszego zawierzenia Bogu (miejsce gdzieś w naszym jestestwie gdzie pozwalamy Bogu nazwać nas i przyjąć).

Oto nasza duchowość Serca Jezusa. Jest to sposób życia w zjednoczeniu i upodobnieniu z uczuciami i usposobieniami Jego Serca, Jego wnętrza, uczuciowości i wolności.

Na początku XIX w, kiedy powstało Zgromadzenie Sacré Coeur, niezwykle popularne było Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusa i Maryi. W Kościele rzymsko-katolickim nie czytano fragmentów Starego Testamentu a Mszę św. odprawiano po łacinie, tyłem do ludu. Ludziom potrzebny był pokarm dla ich wnętrza uczuciowości i wolności. Szukali więc pomocy w nabożeństwach.

Nabożeństwo do Serca Jezusa wyrażało się w różnych praktykach:
* nowenna przed pierwszym piątkiem
* godzina święta w pierwszy czwartek miesiąca
* Msza św. w pierwszy piątek miesiąca
* przyjęcie komunii św. jako akt wynagrodzenia
* uroczystość Serca Jezusa
* akt poświęcenia Najświętszemu Sercu Jezusa
* godzina miłosierdzia
* godzina obecności przy Sercu Jezusa

W tym też czasie można zauważyć dwie formy nabożeństwa:
* jedna starsza, biblijna i patrystyczna skoncentrowana na paschalnym misterium i Chrystusowej zbawczej miłości do rodzaju ludzkiego.
* druga podkreśla niezaspokojoną miłość Chrystusa ciągle wołającą grzesznika zaniedbującego i odmawiającego Bogu odpowiedzi.

Po objawieniach Serca Chrystusa Małgorzacie Marii Alacoque w XVII wieku rozwija się tzw. nabożeństwo z Paray le Monial, charakteryzujące się wcześniej wymienionymi praktykami.

To właśnie w tych praktykach wzrastała św. Magdalena Zofia Barat, ale dodatkowo podkreślała ona zawsze szczególne usposobienia serca, które mogą być lepiej opisane jako „duchowość serca”. Tymi cechami serca w jej czasach były: adoracja, konsekracja i wynagrodzenie. (Kiedy mówimy o usposobieniach Serca Jezusa to mamy na myśli Jego sposób życia, wartościowania). Szczególnie te trzy usposobienia charakteryzowały jej sposób życia, uczyła się ich od Jezusa i one bardziej ją z Nim jednoczyły.

1 2 3 4  >>